ang aking mga yapak ay unti-unting tinatahak ang daang palagian ng binabaybay.
Patungo kung saan umaawit ang kampana, sa Kanyang dambana.
Kaunti ang mga tao sa simbahan, tahimik at taimtim ang mga dasal.
Bago magsimula ang pagdiriwang, nakuha ang aking pansin ng isang batang lalaki
na mag-isang naglakad papasok at umupo sa unahan.
Siguro siya ay mga walong taon gulang at pula ang Tshirt nya (baka birthday).
Habang nagmimisa, nandoon din sya sa isang sulok ng simbahan, nakikilahok sa Sakramentong banal.
Sa aking pag-iisa napangiti ako ng makita ko siyang pumila sa pagkumonyon, may saya sa aking damdamin ang masilayan siyang lumuhod at seryosong nananalangin.
Sa aking pagdarasal aking nabanggit, Panginoon, pakinggan Mo po ang panalangin ng batang ito. Sana sa bawat sandali ng kanyang buhay maramdaman niya ang Iyong pagmamahal at yakapin niya ito ng buo.
Nang matapos ang misa, sinundan ko siya ng tanaw habang palabas ng simbahan.
Inaabanagan ko na lalapit siya sa kanyang nanay o sinuman ang kasama niya, pero humanga ako lalo ng makita ko siyang sumusipul-sipol palabas ng simbahan papunta sa gate, walang kasabay.
Muli kong nabanggit sa king sarili, Lord salamat ha, sa muling pagpapaalala, na ang pagmamahal mo sa akin at ganoon din sa iba. Masaya ako na makita yun ngayon, sa mukha ng isang bata.
